000			05468nam a2200421 4500
001			6376
005			20241110100415.0
010			_a9789604630844 _bhbk.
090			_a6376
100			_a20190717d2011 m||y0grey50 ga
101	1		_agrc _agre _cgrc
102			_aGR
105			_aac||z|||000yb
106			_ar
200	1		_aΒίος Μεγάλου Κωνσταντίνου _fΕυσέβιος _gπρόλογος - εισαγωγή - σχόλια Βασίλης Κατσαρός _gμετάφραση Γεώργιος Α. Ράπτης
210			_aΘεσσαλονίκη _cΖήτρος _d2011
215			_a718 σ. _cεικ., φωτ. _d19 εκ.
225	2		_aΒυζαντινοί Συγγραφείς _f(Ζήτρος) _v16
300			_aΚείμενο στα Αρχαία και Νέα Ελληνικά σε αντικρυστές σελίδες.
304			_aΜετάφραση του: Βίος Κωνσταντίνου.
320			_aΒιβλιογραφία: σ. 657-694.
327			_aΠεριεχόμενα: ΠΡΟΛΟΓΟΣ -- ΕΙΣΑΓΩΓΗ -- Α' ΛΟΓΟΣ (ΚΕΙΜΕΝΟ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ) -- Β' ΛΟΓΟΣ (ΚΕΙΜΕΝΟ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ) -- Γ' ΛΟΓΟΣ (ΚΕΙΜΕΝΟ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ) -- Δ' ΛΟΓΟΣ (ΚΕΙΜΕΝΟ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ) -- ΣΧΟΛΙΑ -- ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
330			_aΗ προσωπικότητα του Μεγάλου Κωνσταντίνου συγκεντρώνει ως σήμερα τον θαυμασμό του φιλίστορος κοινού σε Ανατολή και Δύση, επειδή εμφανίζεται στο ιστορικό προσκήνιο ως ανατροπέας -αρχικά μαζί με τον γαμβρό του Λικίνιο- της θρησκευτικής πολιτικής έναντι των χριστιανών, πολιτικής που εφάρμοσαν οι προκάτοχοί τους ρωμαίοι αυτοκράτορες. Σ' αυτήν ακριβώς την πολιτική ανεξιθρησκίας και θρησκευτικών ελευθεριών στήριζε την δημιουργία μιας μονοκρατορικής εξουσίας, μεταφέροντας την ισχύ της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην Ανατολή και θεμελιώνοντάς την σε μια νέα επτάλοφη πόλη που πήρε αργότερα το όνομά του ως πόλη του Κωνσταντίνου (Κωνσταντινούπολη). Είναι αλήθεια ότι το γνωστό ως "Διάταγμα των Μεδιολάνων", που αποτελεί συνομολογία μεταξύ του Κωνσταντίνου και του Λικινίου κατά την εορτή των γάμων του Λικινίου με την Κωνστάντια στο Μεδιόλανο τον Φεβρουάριο του 313 μ.Χ., δεν ήταν παρά μια επιστολή στην οποία ανανεώνονταν οι εντολές που δόθηκαν προς τους διοικητές της Ανατολής για τη μεταχείριση των χριστιανών που δεν διετάρασσαν τη δημόσια τάξη, βασισμένες στο διάταγμα του τετράρχη Γαλερίου (30 Απριλίου 311) στο τέλος ενός μάταιου διωγμού των χριστιανών που εφαρμόστηκε από τον ίδιο (303-311). Στη Δύση ο Κωνσταντίνος και οι άλλοι συναυτοκράτορες Μαξέντιος και Λικίνιος εφάρμοσαν μια προστατευτική πολιτική έναντι των χριστιανών που είχε ως εμπνευστή τον Κωνστάντιο Χλωρό, τον πατέρα του Κωνσταντίνου. Ο Κωνσταντίνος όχι μόνο ενστερνίστηκε την πολιτική της προστασίας των χριστιανών, αλλά προέβη και σε χορηγικές παραχωρήσεις προς τις εκκλησίες της Αφρικής, χωρίς ωστόσο να μεταβάλει τις προσωπικές του αντιλήψεις για τη θέση του στη ρωμαϊκή κοινωνία. (...) (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
410		1	_tΒυζαντινοί Συγγραφείς _v16
500			_aΒίος Κωνσταντίνου _mgre _96155
600		0	_aΚωνσταντίνος ο Μέγας _dΑ΄ _cΑυτοκράτορας της Ρώμης, Άγιος _fθ. 337 _9371
604			_aΕυσέβιος Καισαρείας (π. 265-π. 339) _tΒίος Κωνσταντίνου _310966 _910966
606			_aρωμαίοι αυτοκράτορες _310033 _910033
606			_aιστοριογραφία _39364 _99364
607			_aΒυζαντινή Αυτοκρατορία _xΙστορία _xΠηγές _32852 _92852
607			_aΒυζαντινή Αυτοκρατορία _xΙστορία _z324-1204 _33973 _93973
676			_a938.311 _vΕΕΒ
686			_2ΙΜΠ _aΩ6 _cΒυζαντινή ιστορία
700		0	_aΕυσέβιος Καισαρείας _fπ. 265-π. 339 _4070 _96154
702		1	_aΚατσαρός _bΒασίλης _f1947- _4080 _4212 _91742
702		1	_aΡάπτης _bΓεώργιος Αθ. _4730 _94588
801		0	_aGR _bΙΜΠ _c20190717 _gAACR2
942			_2ddc _cBK