000			04258cam a2200337 4500
001			13850
005			20240731164819.0
010			_bpbk.
090			_a13850
100			_a20200121d1973 m||y0grey50 ga
101	0		_agre
102			_aGR
105			_aac||z|||000gy
106			_ar
200	1		_aΤο άξιον εστί _fΟδυσσέα Ελύτη _gλιθογραφία Γιάννη Μόραλη _gκόσμημα εξωφύλλου Γιάννη Τσαρούχη
205			_a7η έκδ.
210			_aΑθήνα _cΊκαρος _d1973
215			_a92 σ. _cεικ. _d24 εκ.
305			_a10η έκδ. [ανατ.]: Ίκαρος, 1978.
327			_aΠεριεχόμενα: Η ΓΕΝΕΣΙΣ -- ΤΑ ΠΑΘΗ -- ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΛΟΙΠΟΝ -- ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ -- ΣΤΟΝ ΠΗΛΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ -- Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ -- ΝΕΟΣ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΣΑ -- ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΔΕΝ ΕΔΩΚΕΣ ΠΟΤΕ ΣΕ ΜΕΝΑ -- ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΟΥ ΑΘΡΟΙΣΑ ΚΑΙ ΔΕ ΣΕ ΒΡΗΚΑ -- ΜΟΝΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΑ ΤΗ ΘΛΙΨΗ ΜΟΥ -- ΟΙ ΗΜΙΟΝΗΓΟΙ -- ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΚΙ Η ΑΝΟΙΞΗ ΑΚΡΙΒΗ -- ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΜΟΥ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ -- Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΩΝ ΝΕΦΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΥΜΑΤΩΝ -- ΗΡΘΑΝ ΝΤΥΜΕΝΟΙ "ΦΙΛΟΙ" -- ΗΡΘΑΝ ΜΕ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΣΕΙΡΗΤΙΑ -- ΜΕ ΤΟ ΛΥΧΝΟ ΤΟΥ ΑΣΤΡΟΥ -- Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ -- ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ -- ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΦΑΝΗΣ -- ΚΑΤΑΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ ΕΧΛΕΥΑΣΑΝ ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΣ -- ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ, Ο ΙΔΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ -- ΤΟ ΟΙΚΟΠΕΔΟ ΜΕ ΤΙΣ ΤΣΟΥΚΝΙΔΕΣ -- ΓΥΡΙΣΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΟΜΑΤΑ -- ΟΠΟΥ, ΦΩΝΑΖΩ, ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΣΤΕ, ΑΔΕΛΦΟΙ -- ΚΑΙ ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ -- ΑΝΟΜΙΕΣ ΕΜΙΑΝΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ -- ΝΑΟΙ ΣΤΟ ΣΧΗΜΑ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ -- ΤΙΣ ΝΕΦΕΛΕΣ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ -- Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ -- ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ ΜΕ ΠΟΡΦΥΡΩΣΑΝ -- ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΥ ΜΕ ΘΕΛΗΣΕΣ ΚΑΙ ΝΑ, ΣΤΟ ΑΝΤΑΠΟΔΙΔΩ -- ΕΝΩΡΙΣ ΕΞΥΠΝΗΣΑ ΤΙΣ ΗΔΟΝΕΣ -- ΘΑ ΚΑΡΩ ΜΟΝΑΧΟΣ ΤΩΝ ΘΑΛΕΡΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ -- ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ -- ΑΝΟΙΓΩ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ ΚΙ ΑΝΑΓΑΛΛΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ -- ΣΕ ΧΩΡΑ ΜΑΚΡΙΝΗ ΚΑΙ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΗ ΤΩΡΑ ΠΟΡΕΥΟΜΑΙ -- ΣΕ ΧΩΡΑ ΜΑΚΡΙΝΗ ΚΑΙ ΑΡΥΤΙΔΩΤΗ ΤΩΡΑ ΠΟΡΕΥΟΜΑΙ -- ΤΟ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ.
330			_aΣτην αρχή το φως και η ώρα η πρώτη που τα χείλη ακόμη στον πηλό δοκιμάζουν τα πράγματα του κόσμου Αίμα πράσινο και βολβοί στη γη χρυσοί Πανωραία στον ύπνο της άπλωσε και η θάλασσα γάζες αιθέρος τις αλεύκαντες κάτω απ' τις χαρουπιές και τους μεγάλους όρθιους φοίνικες Εκεί μόνος αντίκρισα τον κόσμο κλαίγοντας γοερά Η ψυχή μου ζητούσε Σηματωρό και Κήρυκα Είδα τότε θυμάμαι τις τρεις Μαύρες Γυναίκες να σηκώνουν τα χέρια κατά την Ανατολή Χρυσωμένη τη ράχη τους και το νέφος που άφηναν λίγο-λίγο σβήνοντας δεξιά [...] (από την έκδοση)
606			_aνεοελληνική ποίηση _99703
676			_a889.14 _vΕΕΒ
680			_aPA5610 _b.E43A94 1973
686			_2ΙΜΠ _aΨ15 _cΝεοελληνική ποίηση
700		1	_aΕλύτης _bΟδυσσέας _f1911-1996 _4070 _93516
702		1	_aΜόραλης _bΓιάννης _f1916-2009 _4440 _96607
702		1	_aΤσαρούχης _bΓιάννης _f1910-1989 _4440 _96056
801		0	_aGR _bΙΜΠ _c20200121 _gAACR2
990			_00
942			_2ddc _cBK