Ευδοκίας μνημονεύματα

Summary or Abstract: Σ’ ένα παλιό βιβλίο, που βρέθηκε τυχαία στο Κάιρο, έχουν μεταγραφεί στα Αράπικα, τα ιστορικά μνημονεύματα μιας αυτοκράτειρας τού Βυζαντίου, από χειρόγραφα πού άρπαξαν οι σταυροφόροι, όταν κατέλυσαν το κράτος των Ρωμαίων. Στα μνημονεύματα της αυτοκράτειρας Ευδοκίας, ξεδιπλώνεται η ιστορία τού ενδεκάτου αιώνα, πού προδιαγράφει το οριστικό τέλος της αυτοκρατορίας. Στους πολυπληθείς πολεμικούς λαούς πού απειλούν τα σύνορά της, η αυτοκρατορία δεν έχει να παρατάξει παρά την αδιαφορία ενός γερασμένου λαού και την διαφθορά των αρχόντων της, πού επιζητούν περισσότερο πλουτισμό και μεγαλύτερα αξιώματα. Δεκατέσσερις αυτοκράτορες διαδέχονται ο ένας τον άλλο, δολοφόνοι, στασιαστές, εραστές και τυχάρπαστοι ανεβαίνουν στον θρόνο. Σημαντικά γεγονότα λαβαίνουν χώρα σ’ αυτόν τον αιώνα. Οι Νορμανδοί εκδιώκουν τούς Βυζαντινούς από το Μπάρι, το τελευταίο προπύργιό τους στη Δύση και οι Τούρκοι με την νίκη τους στο Ματζικέρτ, εγκαθίστανται, από δω και πέρα, μόνιμα στις βυζαντινές πόλεις, μέχρι και τις απέναντι της Βασιλεύουσας ακτές. Το οριστικό Σχίσμα των Εκκλησιών, στα μέσα τού αιώνα, αποτελεί γεγονός με μεγάλη πολιτική και κοινωνική σημασία και η έναρξη των σταυροφοριών, στο τέλος του, σηματοδοτεί το οριστικό τέλος της αυτοκρατορίας. Η Ευδοκία φυλακισμένη, χωρίς να χάνει την επαφή με τον έξω κόσμο, βρίσκεται σε συνεχή αγωνία για την τύχη τού κράτους και της Πόλης της. Στα επαναλαμβανόμενα εφιαλτικά και προφητικά της όνειρα, οραματίζεται την πτώση της Πόλης.