Μοναχισμός, το περιεκτικό χάρισμα του Αγίου Πνεύματος

General Notes: Η 2η έκδοση διατηρεί τον ISBN της 1ης εκδόσεως.

Internal Bibliographies/Indexes Note: Περιέχει ευρετήριο.

Contents Note: Πρόλογος -- Εισαγωγή -- ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΣΤΟΝ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ -- Η ανεστραμμένη προοπτική της μοναχικής ζωής -- Χαρισματική Θεοκρατία -- ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΖΩΗΣ -- Δίψα Θεού -- Το Όνομα του Κυρίου Ιησού, η πνοή του μοναχού -- Απαράκλητη μετάνοια -- Πάχυνση της ψυχής του μοναχού με τον άρτο των δακρύων -- Καινή Αρχή, Καινά Ελέη, Καινό Άσμα Ευγνωμοσύνης και Αγάπης -- Η προφητική βιοτή του Μοναχισμού -- Η γέννηση του λόγου στην καρδιά του μετανοούντος -- Ευχαριστία και πνευματική υιοθεσία -- Εχόμενοι της ενεργείας του Θεού -- Η Χριστοειδής ευπάθεια -- Πνευματική ένταση σε καιρό θλίψεων -- ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΝΗΨΗ -- Η μνήμη της κολάσεως στον άγιο Ησαία τον Αναχωρητή -- Ησυχαστική βιοτή στον άγιο Ησύχιο -- Θετική άσκηση -- Νήψη - Επιστήμη επιστημών και Τέχνη τεχνών -- Επίλογος – Ως εκ νεκρών ζώντες -- Πίνακας Αγιογραφικών χωρίων.

Summary or Abstract: Όταν χωρίς συμβιβασμούς ο μοναχός βρίσκεται σε υπακοή, βιώνει πλήθος πνευματικών αλλοιώσεων, είναι πλήρης θείας αλήθειας και άφθαρτης παρακλήσεως. Η ολοτελής σταύρωσή του ελκύει την επισκοπή του Κυρίου προς αυτόν μέρα και νύχτα, καθώς ο Κύριος αναγνωρίζει στο πρόσωπο του δούλου Του συγγενικό Του πνεύμα. Παρόλο που έχει γίνει "κτηνώδης παρά τω Πατρί αυτού", έκθαμβος ανακαλύπτει ότι βρίσκεται αδιάστατα στην παρουσία του Θεού. Μέσα από την αδιάκοπη παράδοσή του στο θέλημα του Γέροντά του, ο μοναχός ενοικεί στο ρεύμα του θείου θελήματος, και ως εκ τούτου, μέσα του σκηνώνει η δωρεά της Πεντηκοστής, το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος.
Ο μοναχός που καλλιεργεί πνεύμα συντετριμμένο και υφίσταται τις αλλοιώσεις των παρακλήσεων της χάριτος, αποβαίνει υπερκόσμια εικόνα του μυστηρίου της Πεντηκοστής. Φέρει μέσα του την παρηγοριά του Αγίου Πνεύματος, που φωτίζει το νου του και ενισχύει την καρδιά του να δράμει την οδό των εντολών του Χριστού. Όσοι εμμένουν σε τέτοιο είδος ζωής και έχουν διέλθει την αυτοεκμηδένιση ενώπιον των κριμάτων του Θεού, καθίστανται ικανοί να κράζουν με παρρησία προς τον Θεό των Πατέρων τους με τους λόγους του Ψαλμού: "Εκολλήθη τω εδάφει η ψυχή μου, ζήσον με κατά τον λόγον Σου". (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)