Εγκώμιο γιά τον Ούγο Φόσκολο

Summary or Abstract: Η Ακαδημία Αθηνών μου έκαμε την τιμή να αναθέσει σ' εμένα την εκφώνηση του Πανηγυρικού Λόγου (στις 12 Δεκεμβρίου) για τον εορτασμό των διακοσίων χρόνων από τη γέννηση στη Ζάκυνθο (στις 26 Ιανουαρίου 1778) του Έλληνα ποιητή Νικολάου Ούγου Φόσκολου. Ο Φόσκολος υπήρξε κατά γενική παραδοχή και καθιέρωση ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές του δέκατου ενάτου αιώνα, δίπλα στον Λεοπάρντι, στον Μπάιρον, στον Πόε, στον Ουγκό. Πασίγνωστο είναι ότι έγραψε τα ποιήματά του στην ιταλική γλώσσα. Και, όπως είχε χαρακτηρίσει ο αείμνηστος Μαρίνος Σιγούρος, "ο Φόσκολος υπήρξε το μεγαλύτερο δώρο της Ελλάδος προς την Ιταλία". Αναφερότανε προφανώς σε σύγκριση με τους μεγάλους Έλληνες επιστήμονες, που μετά την πτώση του Βυζαντίου κατάκλυσαν την Ιταλία, δίδαξαν σε πολλά πανεπιστήμια και ενίσχυσαν σοβαρά την καλλιέργεια και την ανάδειξη της επιστήμης στη γειτονική χώρα. Το "Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη", του οποίου έχω την τιμή από την έναρξη των εργασιών του να είμαι Πρόεδρος, σε συμπλήρωση του ελληνικού εορτασμού αποφάσισε να εκδώσει, με δαπάνη του, τον μικρό τούτον τόμο, που περιέχει τον επιμνημόσυνο λόγο που εκφωνήθηκε από τον Διονύσιο Σολωμό για τον Φόσκολο, στο ναό του Αγίου Μάρκου στη Ζάκυνθο. Το κείμενο του Σολωμού είναι αριστουργηματικό, άλλα είμαι βέβαιος ότι, με το πέρασμα του χρόνου, έχει λησμονηθεί από πολλούς. Ελπίζω πώς με την ευκαιρία της καινούριας έκδοσης θα γίνει πολύ γνωστότερο και θα μας φρονηματίσει όλους. (...) (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Summary or Abstract: Ο Σολωμός εκφώνησε στα ιταλικά το Elogio di Ugo Foscolo (Εγκώμιο για τον Ούγο Φώσκολο) τον Νοέμβριο του 1827, στον Άγιο Μάρκο των Καθολικών στη Ζάκυνθο, λίγους μήνες μετά τον θάνατο του συμπατριώτη του και ένδοξου ομότεχνού του (Σεπτέμβριος 1827). Πρόκειται για σημαντικό κείμενο, επειδή οι κριτικές παρατηρήσεις του Σολωμού για τον Φόσκολο και το έργο του, αντλημένες πιθανότατα και από τη σχετική ιταλόγλωσση κριτικογραφία της εποχής, δείχνουν αφενός μια εύστοχη προσέγγιση στο έργο του ένδοξου ιταλο-έλληνα ποιητή και αφετέρου, έμμεσα, τις ποιητικές αρχές του ίδιου του Σολωμού, στο κλείσιμο της ζακυνθινής περιόδου (1818-1828).